Για το Μετρό Θεσσαλονίκης αυτονόητη εξέλιξη η επέκταση στα δυτικά

Όπου κατασκευάστηκε Μετρό στον κόσμο, υπήρξε πρόβλεψη για τις αναγκαίες επεκτάσεις του. Αυτή είναι μια κατασκευαστική αλλά και οργανωσιακή παράμετρος που ακολουθεί τέτοιας φύσης έργα, καθώς οι μετροπόντικες δεν πρέπει να σταματούν να σκάβουν έως ότου καλυφθούν οι συγκοινωνιακές ανάγκες κάθε τόπου. Και επειδή η εξέλιξη των πόλεων ήταν και παραμένει δυναμικό φαινόμενο – μάλιστα μελέτες δείχνουν ότι μέχρι το 2030 το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατοικεί σε πόλεις και το ποσοστό αναμένεται να φτάσει στο 80% μέχρι το 2050, η κατασκευή Μετρό έχει μπροστά της μέλλον. Η ραγδαία αυτή αστικοποίηση δημιουργεί δημογραφικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις – στον πυρήνα αυτών των προκλήσεων βρίσκονται, όπως κανείς αντιλαμβάνεται, και οι βιώσιμες συγκοινωνίες.

Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι και το αντιλαμβάνονται παντού. Παντού εκτός από την Θεσσαλονίκη και αυτό επιβεβαιώνεται αν δει κανείς τον επίσημο κυβερνητικό λόγο της Νέας Δημοκρατίας, για το θέμα αυτό. Σαν να κουραστήκαμε και να ιδρώσαμε για να τελειώσουμε την κεντρική γραμμή – και τώρα μπορούμε να επαναπαυτούμε στις δάφνες της λειτουργίας της.

Η σχέση του Μετρό με την Θεσσαλονίκη είναι από μόνη της ένα casestudyαλλά το θέμα σήμερα, στα μέσα του 2025, δεν είναι αυτό. Κανείς δεν θέλει να ξύσει παλιές πληγές και να αναμασά εις το διηνεκές τα ίδια επιχειρήματα. Οι περισσότεροι αγκαλιάσαμε το έργο, χαρήκαμε, το στηρίζουμε και θέλουμε το έργο αυτό να αποτελέσει την ραχοκοκαλιά της λύσης του συγκοινωνιακού προβλήματος του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης.

Η αλήθεια όμως είναι μία και την αποδέχονται όλοι, ιδιωτικά και χαμηλοφώνως – το υπάρχον Μετρό χωρίς τις απολύτως αναγκαίες επεκτάσεις προς την Καλαμαριά και προς τη δυτική Θεσσαλονίκη, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο που όλοι θέλουμε. Και αν και για την Καλαμαριά το κατασκευαστικό κομμάτι είναι έτοιμο, παρά τα θολά και εκεί σημεία σχετικά με τους χρόνους λειτουργίας της γραμμής, η υπόθεση με το Μετρό στα δυτικά είναι μια κραυγαλέα αποτυχία σχεδιασμού της ελληνικής κυβέρνησης. Ή μάλλον για να το πούμε πιο σωστά, δεν είναι αποτυχία – είναι η εμπεδωμένη της αντίληψη και αντιμετώπιση των αναγκών της πόλης. Είναι η λανθασμένη ιεράρχηση των ζητημάτων, η έλλειψη προτεραιοτήτων και η συστηματική υποβάθμιση των πάλαι ποτέ δυτικών συνοικιών.

Πως αλλιώς να δεχθεί κανείς ότι παρά την ευνοϊκή δημοσιονομική συγκυρία και την ύπαρξη τεράστιων ποσών – βλέπε Ταμείο Ανθεκτικότητας και Ανάκαμψης – κανείς δεν σκέφτηκε να εντάξει την επέκταση του Μετρό στα δυτικά ως έργο προς χρηματοδότηση; Από επίσημα κυβερνητικά χείλη ακούμε το εξής : τώρα θα ξεκινήσουν οι προσπάθειες εύρεσης χρηματοδοτικών εργαλείων για τις μελέτες της εν λόγω επέκτασης, με ορίζοντα υλοποίησης του έργου το 2040. Αδιανόητη προχειρότητα με τεράστιο οικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος για την πόλη. Όπως επίσης αδιανόητη αυτή η συστηματική υποβάθμιση της δυτικής πλευράς της πόλης.

Μιας πλευράς που έχει αξιοσημείωτο δημογραφικό προφίλ, με πολλούς νέους, πολλές οικογένειες, σημαντική οικονομική δραστηριότητα και σύντομα και αρκετές μητροπολιτικές λειτουργίες – νοσοκομεία, μητροπολιτικά πάρκα κοκ.

Όταν λοιπόν υποστηρίζουμε ότι μια άλλη, αυθεντικά προοδευτική πρόταση υπέρ των λαϊκών αστικών στρωμάτων είναι αναγκαιότητα, αναφερόμαστε σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Άλλες προτεραιότητες, άλλες ιεραρχήσεις, ενδιαφέρον και μέριμνα για το συγκεκριμένο. Μόνον έτσι ανακτούμε την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία – με λύσεις στα πραγματικά προβλήματα.

Ο Πέτρος Λεκάκης είναι πρ. Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης και Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.