Δημαγωγία και λαϊκισμός

Της Βίκης Νάκου*

Είναι αλήθεια, πως χωρίς να αγγίξεις το αίσθημα δεν μπορείς να επιτύχεις, ως πολιτικός. Και αυτό έχει καταγραφεί από τον τρόπο, που προσέγγισαν μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες σε διάφορες περιόδους της ιστορικής διαδρομής των παγκόσμιων κοινωνιών, τους πολίτες.

Από την αρχαιότητα και τον Περικλή έως τον Ρούσβελτ στις Η.Π.Α., τον Τσώρτσιλ στην Γηραιά Αλβιωνα, τον Στρατηγό Ντε Γκωλ στην Γαλλία, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το αίσθημα δεν προσεγγίστηκε απλώς αλλά έγινε ένα, με τον λαό.

Οι λέξεις έχουν συμβολισμούς στην χρήση τους, ως επικοινωνιακά “οπλα” αλλά και σημασία, ως κυριολεξία. Μεταξύ αυτών των δύο συμπεριφορών υπάρχουν αμφιλεγόμενες ερμηνείες.

Και επειδή παρ’ ημίν, τον λαϊκισμό τον χρησιμοποιούμε, ως συνώνυμο της δημαγωγίας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η δημοκρατία χρειάζεται δημαγωγούς, αυτούς, δηλαδή, που οδηγούν τον Δήμο. Και δεν μπορείς να οδηγήσεις τον Δήμο αποκλειστικά και μόνον με την ψυχρή λογική. 

Έχουν και τα αισθήματα την αξία τους αλλά και την ποιότητά τους. Το πρόβλημα με τον λαϊκισμό είναι, ότι στοχεύει με κάθε μέσο στη δύναμη του θυμικού. Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη, διότι έπεισε μια κοινωνία φοβισμένη και κουρασμένη και απογοητευμένη από την κρίση, ότι θα της δώσει τη χαμένη της ευημερία, καταγγέλλοντας συγχρόνως όσες πολιτικές δυνάμεις κυβέρνησαν και του την είχαν προσφέρει, ως υπεύθυνες για την απώλειά της.

Αυτό βέβαια συνεχίζει να κάνει και ως Πρωθυπουργός, δύο χρόνια μετά την 25η Ιανουαρίου 2015, που ανέλαβε με την εντολή του Ελληνικού Λαού να κυβερνήσει. Απλώς μεταβίβασε τους όρους λεκτικά στην ποιότητα και στον συμβολισμό τους κι όχι στην αμεσότητα και την κυριολεξία των, αφού ο ρόλος του αντιδρούντα αρχηγού “γκρουπουσκουλων”, ξεπεράστηκε από τον ρόλο του Πρωθυπουργού.

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι αποκλειστικά τα οικονομικά θέματα ή τουλάχιστον δεν είναι μόνον τα οικονομικά θεματα, παρά την σοβαρότητα τους. Η ανεργία, η ανασφάλεια, το υπεκφευγον Δημόσιο, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, οι παράφρονες φωνές του κάθε Σώρρα και λοιπών, οδηγούν στην αλλοφροσύνη αρκετούς πολίτες, δυστυχώς.

Η Νέα Δημοκρατία και οι υπόλοιπες δημοκρατικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις, πρέπει να αγγίξουν το αίσθημα μιας κοινωνίας, που έχασε την εμπιστοσύνη της στον εαυτό της. Μετά από εφτά χρόνια η κρίση είναι καθεστώς. Αποκαλυπτικό και τραγικό καθεστώς. Η μόνη πολιτική πρόταση είναι αυτή, που θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το σύνδρομο της παρελθοντολογιας και της ανάμνησης μέσω της δημιουργίας. Και αυτή η πολιτική αλλαγή προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ανοίγει παράθυρο στο φως, με την “Συμφωνία Αλήθειας”, κτίζοντας μία πραγματική σχέση με τους πολίτες, σε συνθήκες ουσιαστικών και ρεαλιστικών προτάσεων.

Κοινώς ξαναπλάθει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το αίσθημα ενός νέου πατριωτισμού, που η Ελλάδα έχει ανάγκη και οι πολίτες μπορούν να εμπιστευθούν. Η ελπίδα δεν χάθηκε.

*Η Βίκη Νάκου είναι Αναπληρώτρια Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας Κόμματος Νέας Δημοκρατίας, Μέλος Π.Ε Ν.Δ. & Μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Δημοκρατίας “Κωσταντίνος Καραμανλής”.